Վերջին երկու դասերին մենք դիտեցինք երկու ֆիլմ, որոնք պատմում էին հայաստանի հանքերի մասին: Իրականում հայաստանում շատ լավ պայմաններ են ստեղծված հանքարդյունաբերողների համար:
Ֆիլմերի և քննարկումների արդյունքում պարղվեց , որ հանքը լիովին ապահով է, քանի դեռ պատված է հողային և բուսական շերտով: Սակայն հանքարդունաբերողները, որոնք աշխատում են, ոչ թե փակ, այլ բաց հանքահանությամբ, հանում են ամբողջ հողային շերտը, որը շատ մեծ վնաս է պատճառում էկոլոգիական տեսանկյունից: Դրա համար ծախսվում են միլիոնավոր դոլլարներ: Իմացանք նաև, որ Հայաստանը շատ հարուստ երկիր է հանքային տեսանկյունից: Միայն Երևան քաղաքում կա թվով ավելի շատ հանք քան Շվեդիայում: Հայաստանում կա մոտ 400 հանք, որոնցից 30-ը մետաղական հանքեր են: Կարելի է հասկանալ, որ մետաղական հանքերն ավելի մեծ վնաս են պատճառում քան շինանյութի համար նախատեսված հանքերը, որոնք արտադրում են քար, ցեմենտ և այլ միջոցներ: Սակայն ամենասարսափելին հանքի մաքրման պրոցեսն է: Հայաստանի ոսկու հանքերում, 1 տոննա հանքաքարից, առանձնացվում է 1-3 գրամ ոսկի: Կարելի է հասկանալ, թե ինչ չափի այլ մետաղներ են արտանետվում լվացումից: Դրանք լցվում են պոչամբարը: Պոչամբարը մի հատված է, որտեղ լցվում է հանքերի մնացորդները: Սակայն միայց հող կամ քարի մասնիկներ չեն լցվում պոչամբար: Դրանց մեջ կա նաև բնության համար շատ վտանգավոր նյութեր, օրինակ ֆտոր, ֆոսֆոր, ուրան և ցիանիդ: Հայաստանի հանքերի մեծ մասում ոգտագործվում է ցիանիդային լվացում: Ցիանիդը շատ թունավոր և քայքայիչ նյութ է: Սակայն հանքեր շահագործողները պետք է պոչամբարներ կառուցեն ոչ լեռնային և սեյսմակայուն գոտիներում: Քանի որ ցանկացած թույլ ցնցումը կարող էվ վնասել պոչամբարը: Սակայն հայաստանի մետաղամշակության համար կառուցված պոչամբարների մեծ մասը գտնվում են լեռնային և սողանքային հատվածներում: Որպես լուծում՝ խստացնել օրենքները հանքարդյունաբերողների համար, քանի որ նրանք շատ թերահավատորեն են մոտենում էկոլոգիական խնդիրներին:
Դանիել Միզրաչի 